Τραγούδια και μουσικά  κομμάτια που καταγγέλλουν τη φρίκη του πολέμου (στίχοι-πληροφορίες)

Όταν τελειώσει ο πόλεμος (από την «Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν»)

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης 
Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Έργο: The Ballad of Mauthausen & Six Songs (1966)

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος
μη με ξεχάσεις

Χαρά του κόσμου, έλα στην πύλη
να φιληθούμε μες στο δρόμο
ν’ αγκαλιαστούμε στην πλατεία

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος
μη με ξεχάσεις

Στο λατομείο ν’ αγαπηθούμε
στις κάμαρες των αερίων
στη σκάλα στα πολυβολεία

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος
μη με ξεχάσεις

Έρωτα μες στο μεσημέρι
σ’ όλα τα μέρη του θανάτου
ώσπου ν’ αφανιστεί η σκιά του

Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια
άμα τελειώσει ο πόλεμος
μη με ξεχάσεις

Πληροφορίες για το δίσκο:

Τα τέσσερα τραγούδια, που αποτελούν την «Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν», βασίζονται σε γεγονότα, που βίωσε ο συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης  ως πολιτικός κρατούμενος σε αυστριακό στρατόπεδο συγκεντρώσεως και περιγράφει στο βιβλίο του  «Μαουτχάουζεν». Το έργο δεν αποτελεί μόνο μια καταδίκη στη βία και την αλλοφροσύνη του πολέμου, αλλά και έναν ύμνο στον έρωτα, που μπορεί ν’ ανθίσει ακόμη και σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον και να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα για ζωή.

 [Πηγή: ιστότοπος Μαρίας Φαραντούρη]

Ο στρατιώτης

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου

Τού ´παν θα βάλεις το χακί

θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή

και ήρωας θα γίνεις.

Εκείνος δε μιλάει πολύ

του ναι μεγάλη η στολή

και βάσανο οι αρβύλες.

Το εμβατήριο που τού ´μαθαν να λέει

είναι φασιστικό και τού ´ρχεται να κλαίει.

Είναι φασιστικό και ντρέπεται να κλαίει

το εμβατήριο που τού ´μαθαν να λέει.

Δεν τού ´γραψε ποτέ κανείς

τις νύχτες ξύπναγε νωρίς

και μίλαγε για λάθος.

Μια μέρα έγινε στουπί

πέταξε πέρα τη στολή

και έκλαψε μονάχος.

Στον πόλεμο ο Τζο

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Στίχοι: Γ. Νεγρεπόντης

Στον πόλεμο ο Τζο περνάει καλά

τον έχουν ώπα ώπα

το νέγρο το λοχία τον παλικαρά

και πού ´χει μαύρη πέτσα καθένας το ξεχνά

κατώτεροι κι ανώτεροι τον λεν παλικαρά

το νέγρο το λοχία το Τζο το φουκαρά.

Στον πόλεμο ο Τζο περνάει καλά ώσπου κακιά μια σφαίρα

και το δεξί πιο πέρα το χέρι του πετά.

Και πού ´χει μαύρη μάνα κανένας δε νογά

κατώτεροι κι ανώτεροι τον λεν παλικαρά

και του δίνουν και βραβείο του Τζο του φουκαρά.

Μονόχειρας ο Τζο ζητάει δουλειά

μα τι δουλειά να κάνει που το δεξί έχει χάσει πέρα στο Βιετνάμ.

Και πού ´χει  μαύρη πέτσα θυμήθηκαν ξανά

το  νέγρο Τζο τον ήρωα τον λεν αληταρά.

Τις πόρτες δεν ανοίγουν στο Τζο το φουκαρά.

Θρηνωδία για τα θύματα της Χιροσίμα (Threnody to the Victims of Hiroshima)

Πρόκειται για μουσικό κομμάτι που γράφτηκε το 1960 από τον πολωνό συνθέτη  Krzysztof Penderecki (1933-) για 52 έγχορδα όργανα. Το κομμάτι προσέλκυσε παγκόσμιο ενδιαφέρον και έκανε διάσημο το νεαρό τότε συνθέτη του. Στις 12 Οκτωβρίου του 1964 ο ίδιος ο συνθέτης έγραψε: «Η θρηνωδία ας εκφράσει τη σταθερή μου πεποίθηση ότι η θυσία της Χιροσίμα δεν θα ξεχαστεί και δε θα χαθεί ποτέ».

Krzysztof Penderecki (1933-).

(πηγή: Wikipedia) 

Το παιδί με το ταμπούρλο

Στίχοι: Γκάτσος Νίκος

Μουσική: Χατζηνάσιος Γιώργος

Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο

Ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο.

Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε.

Τι ψυχή βασανισμένη να 'ταν άραγε;

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Η γειτονιά του δεν το κράταγε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Τους δρόμους πήρε και περπάταγε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Καπνός τριγύρω δε φαινότανε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα

Σ' όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα.

Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα.

Η ζωή κυλάει με δάκρυα και με κλάματα.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Κανένας τόπος δεν τον χώραγε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Στις ερημιές μακριά προχώραγε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Ούτ' ένα φύλλο δεν κουνιότανε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα

Σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα.

Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε,

Το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Με τ' άγριο νύχι του σημάδεψε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Τ' αγόρι λες ονειρευότανε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Μα γύρω πόλεμος γινότανε.

Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε

Στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε.

Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου

Και τ' αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Στον ουρανό βαθιά προχώρησε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Μα πάντα πόλεμος γινότανε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε

Ταμ ταμ - ταμ ταμ

Μα πάντα πόλεμος γινότανε.